Geistesblitze für Peace

Rood zijn mijn handen, warm, vochtig.
Ik wordt overspoeld van emoties. Tranen.
Daar zit ik dan. Veilig. Rustig. Tijd voor mezelf. 

Rood zijn mijn handen - een teken dat mijn lichaam dat doet wat het elke maand doet. 
Telkens opnieuw voorbereiden op de optie voor een nieuw leven. 

Ik breek. Mijn handen trillen. 
Nieuw leven. 

Beelden schieten door mijn hoofd:

Rode handen,
Rode spetters,
Angst,
Tranen,
Verdriet,
Uitputting,
Wanhoop,
Verlies.

De rode handen op deze beelden laten niet de voorbereiding op nieuw leven zien.
Alleen maar de vernietigen van leven. 
Veel rood, 
veel verlies,
Oneindig verdriet.
Onvoorstelbare pijn.
Nog meer harten die bloeden.
Harten die liefde verliezen.
Harten die in wanhoop leven.
Zielen die proberen te overleven en niet leven.

Ik kijk naar mijn handen.
Rood.
Ik denk aan de zieltjes die ik ben verloren. 
Toen voelde dat rood anders.
Verdrietig.
Ongeloof.
Pijnlijk.

En al dat, dat gevoel wens ik niemand. 
Het breekt je.

En dat gevoel is verre van dat verdriet en angst vandaan vergeleken met de pijnlijke realiteit van de beelden in mijn hoofd.

Oneindig veel pijn. 
Hoe onmenselijk kunnen mensen zijn om zulke pijn en verdriet te veroorzaken? 
Waar is de empathie? De liefde?

Daar zit ik dan met rode handen.
Wetende dat ik ze af kan spoelen met schoon water.

Met dit water spoelt niet alleen het rood af. Maar het geloof in de menslievendheid, menselijkheid verdwijnt in de put.

Stilte. Een luxe. 
Dan een zonnestraal door het raam.
Een raam, 
Een dak over mijn hoofd.
Ik ben wel veilig.
Enorm contrast.

De zonnestralen laten de waterdruppels op mijn handen glinsteren.
Dat sprankje hoop 
- dat blijft. 
Omdat er ook mensen roepen voor vrede.
Zich sterk maken voor liefde.
Voor iedereen.
Voor elk levend wezen.
Voor de hele wereld.
Een helende gedachte.
Laat de wereld helen.

  Katrice Krijnen, 2025

(English)

I am speechless.
By everything that is happening in this world.
I feel frozen by the hatred in this world.
I feel paralyzed by the pain that is inflicted.
I feel nauseous by the knowledge that human beings, men, women, kids are starved to death. 
Tears are running over my face. 
The cruelty in this world.
An upmost disguised cause making life impossible. 
I’m trapped in grief.
The grief for humanity, or its loss.

As an illustrator
how can I paint cheerful pictures for kids, 
while children are starved and murdered?
It feels unreal. 
As an children’s book author
how can I write hopeful words for kids when hope is buried among the future of an entire generation. 
How can we write truthful words, when the truth is twisted? 

Where is the empathy?
Where is the humanity? 
Where is peace for each and everyone? 

I am speechless by everything that is going on in the world. 

But the moment we are speechless is the exact moment we do need to speak up. 
For love, 
for peace, 
for humanity, 
for freedom,
for equality,
for each and everyone. 

Katrice Krijnen, 2025